‘MIJN MISSIE IS: MANNEN BEWUST MAKEN VAN WIE ZE ZIJN’
Alvaro Oosterwolde (1992) groeide op in Amsterdam. Zijn vader was gedurende zijn opvoeding afwezig. In september 2020 werd zijn eerste kind geboren: Dias. Alvaro had zich een ding voorgenomen: hij zou het totaal anders gaan doen dan zijn eigen vader, hij zou er zijn voor zijn zoon. Tijdens de zwangerschap merkt hij dat bijna alle informatie op de moeder is gericht en er maar weinig aandacht is voor de partner, terwijl die net zo goed ouder wordt. Samen met zijn vriendin bespreekt hij alles op het gebied van zwangerschap en baby’s. ‘Je moet hier een podcast over maken,’ zegt Alvaro’s geliefde, ‘je moet vaders helpen met informatie, ze helpen te leren praten.’ In 2020 wordt de inmiddels succesvolle podcast Papa’s Dingen gelanceerd.
Eind 2019 namen mijn vriendin en ik het nieuwe jaar door. 2020 zou een topjaar worden. We hadden het plan om naar Bonaire te gaan waar zij als theaterdocent een aantal klussen kon doen. Ook ik zou er kunnen werken als danser en dansdocent. Een mooi vooruitzicht. Dat duurde maar even, hoewel er iets moois voor in de plaats kwam. Eind januari kwamen we erachter dat zij zwanger was. Of beter: dat wij zwanger waren. Vanaf het moment dat ik wist dat we een kind zouden krijgen heb ik mijn vriendin gevraagd me volledig te betrekken in de zwangerschap. Ik zeg weleens dat ik mijn positie als aanstaande vader heb ingenomen. De zwangerschap was mijns inziens iets van ons samen, we zouden beiden ouders worden. Zij nam me daar volledig in mee.
Door de zwangerschap stelden we onze plannen bij. We konden alsnog naar Bonaire, maar wat minder lang en we moesten tegen het eind van de zomer wel weer thuis zijn, want in september zou ons kind worden geboren. Maar in maart 2020 kwam een nieuwe kink in de kabel: de coronapandemie was aangebroken en we zaten in een lockdown. Dat was spannend, voor iedereen, maar ik dacht alleen maar: hoe gaan we dat doen met de zwangerschap? Zowel mijn vriendin als ik zijn ZZP’er, dus onze inkomens vielen grotendeels weg. Wat er ook gebeurt, dacht ik, ik ga zorgen dat er geld wordt verdiend, al moet ik gaan vakkenvullen.
Al gauw bleek de pandemie voor ons eerder een zegen dan een vloek. We hadden een spaarpotje waar we een tijdje op konden teren en lieve ouders die ons bijstonden. Daarnaast hadden we ontzettend veel tijd voor elkaar, wat ervoor zorgde dat de zwangerschap een rustige periode werd. Ik ben van huis uit sowieso nogal laid back, ik plan niet graag teveel vooruit. De pandemie voorzag daarmee prima in mijn behoeften. Daarnaast hadden we alle tijd om samen alles voor te bereiden en te nestelen.
‘Ik moest als aanstaande vader mijn plek veroveren’
De voorbereiding kwam echt vanuit onszelf. Ik ben altijd bezig geweest met wat kan ik praktisch doen, maar ook met hoe ik emotioneel ergens in sta. Dat heeft ongetwijfeld te maken met mijn eigen jeugd en een afwezige vader. Ik wist een ding zeker: ik ga dat compleet anders doen. Ik was enorm aan het overcompenseren in het aanwezig zijn. Ik ging zo vaak als mogelijk mee naar de afspraken bij de verloskundige en wilde alles weten van de zwangerschap. Hoe voelt het? Hoe gaat het? Wat gebeurt er? Ik wilde mijn plek als aanstaande vader echt veiligstellen. Dat was niet altijd makkelijk. Door de pandemie kon ik bijvoorbeeld niet mee naar de 20-weken-echo. Dat vond ik vreselijk. Later in de zwangerschap zeiden zowel mijn vriendin als de verloskundige dat ik echt niet altijd mee hoefde te gaan, terwijl ik dat juist wilde. Sterker nog: ik verwachtte hetzelfde enthousiasme van de verloskundige voor mij als vader als voor mijn vriendin als moeder. Het was ons ongeboren kind, ik hoorde daar als vader net zo goed bij.
Mijn plek veroveren als vader leidde ook weleens tot strijd. Mijn vriendin had het boek Mama’en van Nina Pierson gelezen en vond dat ik dat ook moest lezen. Ze had passages gehighlight en wilde me nog net niet overhoren. Ik vertelde haar meerdere keren dat dit niet de informatie was waar ik wat mee kon. Dit was puur op de moeder gericht. Maar ik moest en zou het lezen. Toen ik bleef weigeren liepen de hele emoties hoog op en kreeg ik zelfs een koffiekopje naar mijn hoofd geslingerd, haha. Toch begreep ik haar woede wel. Zij had allerhande informatie en voor mij was er bijna niets. We hadden hetzelfde doel, maar niet dezelfde materie voorhanden. We zijn als land behoorlijk geëmancipeerd op allerlei vlakken, maar wat betreft ouderschap duwen we mannen en vrouwen ook vandaag de dag nog heel erg in hun klassieke rol. Dat moesten we bevechten. Vanaf toen besloten we er veel meer samen over te gaan praten. We planden zelfs een wekelijkse sessie om over de zwangerschap en de baby te praten. Alles kwam aan de orde: van kinderopvang tot slaapcoach, van de bevalling tot waar die moest plaatsvinden, hoe en waarom. En hoe meer we praatten, hoe dieper de gesprekken ook gingen over onze angsten en spanningen. Konden we het ouderschap wel aan? Dat was mijn voorbereiding. En beter dan dit kon ik het niet hebben.
‘We waren zo goed voorbereid dat de bevalling super relaxed was’
De dag dat de bevalling begon waren mijn vriendin en ik volledig voorbereid en relaxed. De hele bevalling verliep zoals we het allebei wilden. Thuis, omringd door onze eigen spullen, met onze eigen muziek, in ons eigen bed. Het was precies om deze reden dat mijn vriendin een paar maanden later zei: ‘Ik gun iedere zwangere vrouw zo’n relaxte zwangerschap en bevalling. Het is ook zo goed gegaan omdat jij er altijd was en we er samen zo goed over hebben kunnen praten. Volgens mij doen veel mannen dat niet. Misschien moet je eens podcast maken voor vaders. Het gesprek openen. Dat bestaat nog niet en is volgens mij een gat in de markt.’
Ik hoorde het aan maar voelde mezelf niet meteen de persoon om dat te doen. We hadden een gezonde baby en een podcast was zeker geen prioriteit. Er moest brood op de plank en de zwangerschap lag inmiddels al zoveel maanden achter ons. Maar elke maand begon ze er weer over. Ik hield de boot steeds af, totdat mijn vriendin een keer boos de handdoek in de ring wilde gooien. ‘Dan niet,’ zei ze en ze gooide de opzet die ze had gemaakt naar me toe. Ik dacht toen: als het haar zó hoog zit, als ze er zóveel potentie in ziet, misschien moet ik dan toch eens kijken wat de mogelijkheden zijn. En zo geschiedde. Zonder haar was die hele podcast er nooit geweest.
Inmiddels zitten we in het tweede seizoen en het valt me op dat mannen zich in mijn podcast echt durven openstellen. Mannen die aanvankelijk niet makkelijk praten, vertellen alles zodra het gaat over hun kinderen. Ze laten hun zachte kant zien. En dat is precies het doel wat ik voor ogen had toen ik de podcast uiteindelijk ging maken: breken met de aloude stereotypen van mannen die niet over emoties kunnen praten. Ik krijg goede reacties op de gesprekken die ik heb met mijn gasten, ook van vrouwen. Mannen voelen zich eindelijk aangesproken, dus dat doel is bereikt.
Nu ik de podcast maak zie ik dat er steeds meer informatie is voor aanstaande vaders. Dat is echt vooruitgang. Het is nog steeds bijna niets in vergelijking met wat er voor vrouwen is, maar er is wel een kentering gaande waarin ook duidelijk wordt dat de aanstaande vader naast de aanstaande moeder wordt gezet en er niet een beetje bij hangt.
Een deel van mijn missie is hiermee geslaagd, maar we zijn er nog lang niet. Ik heb het in de podcast tot op heden veelal over vaderschap gehad, maar mijn uiteindelijke doel is om meer bewustwording te creëren bij andere mannen over wat man zijn vandaag de dag nu precies inhoudt: wie ben je? Waar sta je? Wie ben je als vader tegenover je kinderen? Wat neem je mee en wat ga je veranderen? Ik kom er steeds meer achter hoe religie en culturen mannen hebben verpest. Hoe mannelijkheid altijd maar samen heeft moeten vallen met stoerheid en machogedrag. Die patronen moeten we gaan doorbreken. In de toekomst zal ik in de podcast ook veel meer andere (vader)problemen en taboes gaan behandelen. Hoe doen vaders het bijvoorbeeld die alleen kinderen opvoeden? En wat als je als vader wordt weggehouden bij je kind? Er is nog genoeg te doen om de wereld een beetje gelijker te maken. Ik ben blij dat ik daar een steentje aan kan bijdragen en hoop andere vaders met mijn verhaal te kunnen inspireren.